Dat onze taal verandert, vind ik prima. Maar dat onze taal verandert door onwetendheid en luiheid, daar kan ik niet mee leven. Het lijkt of mensen het woordje ‘eens’ niet eens meer kennen! Dat moet voor eens en voor altijd afgelopen zijn.
Afkorten
Uit luiheid zijn we ooit begonnen met het afkorten van woordjes als ‘een’ (‘n), ‘het’ (’t), ‘zijn’ (z’n) en ‘mijn’ (m’n). Ook het woord ‘eens’ moest eraan geloven. Het werd vroeger nog wel eens zo afgekort: ‘ns. Maar twee letters zijn blijkbaar ook te veel, daarom schrijft men nu wel ’s alleen de letters -s met een apostrof ervoor.
Voor de duidelijkheid
Men was toen de draad kwijt. Je hoort immers duidelijk ‘is’, maar welk woord wordt er nu bedoeld? Voor de duidelijkheid schrijft men nu de klinker er weer bij; dat ziet er per slot van rekening ook wat netter uit. Ik heb er is over nagedacht, maar ik vermoed dat er wel is verwarring kan ontstaan door deze schrijfwijze. Is ’t nu is afgelopen met dat ge-is? Wie is het met me is?
